Barbet

Barbet - jedna z ras psów, należąca do grupy psów aportujących, płochaczy i psów wodnych. Zaklasyfikowana do sekcji psów dowodnych. Barbet jest rasą psów myśliwskich. Zdecydowany myśliwy i aporter, przypomina nie istniejącego już angielskiego psa wodnego. Ma nieprzemakalną sierść podobnie jak irlandzki spaniel wodny, prawdopodobnie jego potomek, co daje doskonałą ochronę w czasie pracy, nawet w bardzo zimnej wodzie. Obecnie rzadko widuje się go w domach, mimo że jest przyjazny w stosunku do dzieci. Uważany za przodka wszystkich psów wodnych, obecnie wykorzystywany w terapii chorych oraz w opiece nad niepełnosprawnymi. Barbet osiąga wysokość 58-65 cm (samce), samice 53-61 cm, waży 17-28 kg, i żyje ok. 13-15 lat. Jego sierść jest średniej długości, odrobinę kręcona. Gęsta szata łatwo się filcuje, toteż co jakiś czas powinna być strzyżona. Najpopularniejszy jest barbet koloru czarnego, jednak zdarzają się szare, brązowe, brudnobiałe, także łaciate. Barbety to bardzo wesołe i skore do zabawy psy myśliwskie. Ich hypoalergiczna sierść sprawia, że są doskonałymi pieskami dla alergików. Barbet to także pies rodzinny - cierpliwy i zrównoważony, a co za tym idzie świetny dla dziecka. Barbet nigdy nie jest agresywny - jest to zaznaczone w standardzie rasy. Szkolenie Barbeta jest bardzo proste ze względu na jego dużą inteligencję i spryt. Barbety wymagają umiarkowanej ilości ruchu co powoduje, że nie są psami kłopotliwymi.
Źródło:www.wikipedia.pl    

Mastif neapolitański

Mastif neapolitański  – rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie mastifa (typ dogowaty), wyhodowana we Włoszech do walk z psami i jako pies stróżujący. Współcześnie jest użytkowany jako pies stróżujący, obronny i pies-towarzysz.
Niemiecki Klub Molosów prezentuje mastifa neapolitańskiego jako „prastarą rasę psów hodowaną w rejonach Wezuwiusza, przez tamtejszych chłopów”. Klub przyjmuje, że psy tej rasy są potomkami dawnych bojowych psów rzymskich. Prócz pełnienia funkcji psa bojowego, służyły także jako psy służbowe i pociągowe. Z określeniem „prastara rasa” polemizuje Hans Räber, wskazując na brak jakichkolwiek wcześniejszych wzmianek o tym psie u dawnych kynologów tj: Strebel, Beckmann, Shaw, czy Zimmermann, autor „Lexikon der Hundefreunde”. Po raz pierwszy mastif neapolitański zaistniał na wystawie psów w Mediolanie w 1914 roku. Zaprezentowano tam jednego psa o imieniu Drago, którego właściciel, Mario Monti, określał jako mastino italiano. W tym okresie nie istniał wzorzec psa określanego w ten sposób, chociaż sam Monti jak i Hauck (autor pozycji o rzadkich rasach psów) zaliczali psy z południowej części Włoch nazywane psami korsykańskimi jak i mastino napoletano do tzw. „psów rzeźnickich opisywanych już w 1550 roku”. Zastrzegali także, że psy te nie prezentują ujednoliconego typu. Planowa hodowla rozpoczęła się od 1947 roku. Duży pies o masywnej i krępej budowie, długości tułowia o 10% większej od wysokości w kłębie. Proporcje długości czaszki do długości kufy wynoszą 2:1.
Źródło:www.wikipedia.pl   

Welsh corgi pembroke

Welsh corgi pembroke – jedna z ras psów, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Typ jamnikowaty. Rasa wyhodowana w Walii, wywodzi się od psów Wikingów. Psy te wykorzystywane są jako psy pasterskie i zaganiające bydło. Coraz częściej są to psy towarzyszące. Przyjaźnie nastawione wobec ludzi, kontaktowe. Są pojętne i czujne. Pies rodzinny, skory do wspólnych zabaw oraz akceptujący dzieci. Średniej wielkości pies o krótkich nogach. W odróżnieniu od Cardigana uszy ma mniejsze i ruchliwe, także zaokrąglone.
Źródło:www.wikipedia.pl