Coton de Tuléar

Coton de Tuléar – jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji biszonów i ras pokrewnych. Stanowi osobną podsekcję – Coton de Tuléar. Nazwa psa jest związana z miejscem, do którego według legendy dotarły dwa psy pochodzące z rozbitego statku żeglarzy francuskich. Tuléar to miasto na południu Madagaskaru, gdzie licznie występowały psy tej rasy. Natomiast coton (fr. bawełna) odnosi się do bardzo miękkiej i puszystej sierści tych psów. W 1971 roku zostały oficjalnie uznane jako rasa przez FCI.
Źródło:www.wikipedia.pl   

Chihuahua

Chihuahua - jedna z ras psów, należąca według klasyfikacji FCI do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji chihuahua, nie podlegająca próbom pracy. Istnieją dwie odmiany tej rasy: krótkowłosa i długowłosa. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, rasa ta należy do grupy psów ozdobnych i do towarzystwa. Typ wilkowaty. Rasa ta to potomkowie starożytnych, podobnych, ale nieco większych psów żyjących na dworach azteckich władców, znanych jako Techichi. Najstarsza rasa w Ameryce Północnej. Nazwa tej rasy psów pochodzi od miejscowości i stanu w Meksyku. Mały pies o krępej, zwartej i silnej budowie, format sylwetki zbliżony do kwadratu. Charakterystyczną cechą rasy jest jabłkowata głowa z nie zarośniętym ciemiączkiem. Uszy są duże. Ogon jest noszony sztywno i prosto. Oczy szeroko rozstawione i żuchwa lekko wysunięta do przodu.


Źródło:www.wikipedia.pl   

Ceskoslovensky Vlcak ( Wilczak czeskosłowacki)

 Wilczak czeskosłowacki - jedna z ras psów, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Pierwotnym celem krzyżowania wilka europejskiego (pospolitego) z owczarkiem niemieckim było uzyskanie psów użytkowych na potrzeby czechosłowackiej straży granicznej. Rozpoczęto badania mające na celu poprawienie cech użytkowych owczarków niemieckich wykorzystywanych w służbie granicznej i w roku 1957 przystąpiono do realizacji projektu. Pierwsze próby krzyżowania były nieudane – szczeniaki wilczycy Brity i owczarka niemieckiego Cézara z Březového háje urodziły się 26 maja 1958 roku. Druga linia czechosłowackich wilczaków, utworzona przez potomków tej samej wilczycy Brity i ON (owczarka niemieckiego) Kurta z Václavky urodziła się 21.05.1960 w Libějovicích. W latach 70. psy rodziły się głównie w nowej stacji hodowlanej w pobliżu Malacky na Słowacji. Dalszy postęp hodowli czechosłowackich wilczaków umożliwił rozwój cywilnej hodowli, która dotyczyła całego terenu Czechosłowacji. W czasie założenia klubu 20 marca 1982 wszystkie psy dopuszczone do hodowli, lub ich rodzice pochodziły ze słowackiej stacji hodowlanej lub od cywilnych hodowców, którzy te zwierzęta otrzymali z Bratysławy.
Źródło:www.wikipedia.pl  

Cane Corso

Cane corso – rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie mastifa (typ dogowaty), pochodząca z Półwyspu Apenińskiego. Pies stróżujący, obronny, tropiący i policyjny.
Rasa ta pochodzi z Półwyspu Apenińskiego. Wywodzi się od molosów asyryjskich i jest spokrewniony z mastino napoletano. Bezpośrednim przodkiem cane corso jest dawny molos rzymski canis pugnax. W niezbyt odległej przeszłości pies ten został przechowany i był rozpowszechniony na całym Półwyspie Apenińskim, we włoskich prowincjach, lecz najbardziej popularny na terenach Apulii, Lukanii i Samnium. Obecnie jest hodowany głównie w prowincjach Bari i Foggia.
Używano cane corso do polowań na grubego zwierza, a także jako stróża domostw. Imię "corso" (łac. cohors) znaczy strażnik, opiekun (etymologia niepewna). Według Krämer corso oznacza dzika i określenie to przylgnęło do psów, które we Włoszech pomagały między innymi w polowaniach na te zwierzęta. Typ tej rasy nadal nie jest ujednolicony, ponieważ rasę tę odbudowywano w latach 70. po prawie całkowitym jej wyginięciu. Wyróżniamy dwa typy psów rasy cane corso: wysoki, o długich kończynach, dość długiej kufie i nie najlepiej zaznaczonym stopie oraz pies średniej wielkości o krótkiej kufie i stopie bardzo wyraźnie zaznaczonym. Preferuje się jednak psy drugiego typu. Są to psy o atletycznej, muskularnej budowie i wyraźnie zaznaczonym kątowaniu kończyn tylnych. Muszą sprawiać wrażenie zdrowych, mocnych psów.
Źródło:www.wikipedia.pl   

Jamnik krótkowłosy

Jamnik krótkowłosy – jedna z ras jamnika. Jest jego pierwotną postacią, która pochodzi od dawnych psów gończych z terenów dzisiejszych Niemiec. Głównym przeznaczeniem jamnika krótkowłosego jest gonitwa za zwierzyną, płoszenie i norowanie, chociaż obecnie jamniki bardzo dobrze sprawdzają się jako psy trzymane w mieszkaniach do towarzystwa. Włos krótki, gęsty i gładko przylegający, który nie powinien być zbyt delikatny ani zbyt obfity. Pies ten ma swój charakter. Często te jamniki są uważane za najbardziej złośliwe ze wszystkich odmian. Bardzo silnie przywiązane do właściciela. Może w jego obronie oddać własne życie. Pies bardzo wrażliwy. Po podniesieniu na niego głosu bądź ręki może stać się agresywny wobec innych osób, również może stracić zaufanie do właściciela. Jak wiadomo jamnik po długim czasie z powrotem może ponownie zaufać właścicielowi. Nie gubi sezonowo włosa, nie wymaga strzyżenia. Przeciętnie żyje 12-14 lat.
Źródło:www.wikipedia.pl  

Buldog angielski

Buldog angielski – rasa psa zaliczana do grupy molosów, wyhodowana w XVIII wieku w Anglii, użytkowana jako pies do towarzystwa i odstraszający. Typ dogowaty.  Buldogi angielskie to stara rasa wywodząca się z linii buldogów. Buldogi wyodrębniły się z mastifów około 1100 lat temu. Na początku XVIII wieku w Anglii, w wyniku krzyżówek powstała ta rasa, niepodobna wyglądem do dawnego buldoga i spełniająca inne zadania. Od połowy XIX wieku sylwetka buldoga angielskiego uległa znacznej zmianie, upodabniając się do obecnego wzorca. Buldog stał się znacznie wyższy, szerszy, masywniejszy, o dużej głowie, zachowując krótką kufę z odkładającymi się do tyłu uszami w tzw. płatek róży. Z czasem zaczęto też odchodzić od fałd skórnych, pozostawiając tylko jedną, za nosem. Buldogi mają wesołe, łagodne i cierpliwe usposobienie. Są czujne, nie wymagają zbyt dużo ruchu i nie są hałaśliwe. Skore do zabawy zarówno z dziećmi, jak i z osobami dorosłymi.
Źródło:www.wikipedia.pl 

Basenji

Basenji – jedna z ras psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji ras pierwotnych. Należy do pierwotnych ras psów trzymanych w domu przez ludzi zamieszkujących strefę równikową. Przez Europejczyków odkryty w Kotlinie Konga, nazywany jest także psem kongijskim lub terierem kongijskim (terierem jednak w rzeczywistości nie jest). Jego przodkowie żyli prawdopodobnie w starożytnym Egipcie. W Wielkiej Brytanii zostały wyhodowane i rozmnożone po raz pierwszy w roku 1937, w USA cztery lata później. Do Polski psy tej rasy przybyły niedawno. Psy tej rasy prawie w ogóle nie szczekają, wydają za to ciche odgłosy przypominające jodłowanie. Są przez to nazywane "kocimi psami".
Źródło:www.wikipedia.pl 

Basset hound

Basset Hound – jedna z ras psów, należąca do grupy psów gończych i posokowców, zaklasyfikowana do sekcji psów gończych w podsekcji gończych krótkonożnych. Typ jamnikowaty. Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy. Basset jest potomkiem ciężkiego, obecnie już nieistniejącego francuskiego basseta d'Artois i lżejszego baseta artesien normand. Ten silny, krótkonogi pies gończy zrodził się we Francji pod koniec XVI wieku. Kształt głowy i ostrość węchu sugerują bliskie pokrewieństwo z bloodhoundem. Basset mógł powstać przez mutację w tej rasie, która spowodowała karłowatość. Na początku XIX wieku bassety udowodniły swoją przydatność dla myśliwych polujących pieszo. Chociaż powolne, z łatwością mogą być używane do polowań na zające, króliki i bażanty.
Nazwa pochodzi od francuskiego słowa bas (niski). Nadaje się do małego mieszkania, o ile właściciel zapewni mu odpowiednią ilość ruchu. Rasa ta podatna jest na zapalenie spojówek. Nie wymagają częstych kąpieli i szczotkowania. Dodatkowo młode psy są podatne na okaleczenia końcówek uszu podczas chodzenia, stąd wymagają odpowiedniego ich zabezpieczenia i pielęgnacji. Psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia skrętu żołądka.
Źródło:www.wikipedia.pl   

Beagle

Beagle – jedna z ras psów, należąca do grupy psów gończych, posokowców i psów ras pokrewnych. Zaklasyfikowana do sekcji psów gończych, w podsekcji psy gończe małe. Typ wyżłowaty.
Rasa angielskich psów gończych istniejąca już w XIV wieku, używana do polowań w sforach na lisy i zające, powstała najprawdopodobniej z krzyżówek francuskich psów gończych harrierów z terierami. Istnieją dwie teorie pochodzenia rasy beagle. Pierwsza, do której skłaniali się Bourdon i Dutheil na postawie starożytnych dzieł Ksenofonta, mówiła o antycznych praprzodkach greckich psów gończych. Trafiły one z Rzymianami do Anglii, gdzie krzyżowały się z psami Normanów. Druga teoria odnosi się do dwóch ras psów gończych pochodzących z południa Francji – Gaskonii i Saintonge. Dały one początek psom nazywanym southern hound, które przybyły do Anglii z kontynentu w okresie wojny stuletniej.
Nazwa może pochodzić od celtyckiego słowa beag (mały) lub francuskiego begueule (rozdziawiony pysk). Szata jest krótka i przylegająca. Według wzorca FCI u Beagla "jest dopuszczalne każde umaszczenie psa gończego, od tego roku dopuszczony jest również do tej pory nie uznawany kolor wątrobiany, koniec ogona biały"." Najczęściej spotykane beagle posiadają typ umaszczenia tricolor, ale umaszczenia bicolor (dwukolorowe) oraz hare pied (zajęcze) zyskują na popularności. Rzadziej spotyka się umaszczenie mottle, czyli cętkowane.
Źródło:www.wikipedia.pl   

Barbet

Barbet - jedna z ras psów, należąca do grupy psów aportujących, płochaczy i psów wodnych. Zaklasyfikowana do sekcji psów dowodnych. Barbet jest rasą psów myśliwskich. Zdecydowany myśliwy i aporter, przypomina nie istniejącego już angielskiego psa wodnego. Ma nieprzemakalną sierść podobnie jak irlandzki spaniel wodny, prawdopodobnie jego potomek, co daje doskonałą ochronę w czasie pracy, nawet w bardzo zimnej wodzie. Obecnie rzadko widuje się go w domach, mimo że jest przyjazny w stosunku do dzieci. Uważany za przodka wszystkich psów wodnych, obecnie wykorzystywany w terapii chorych oraz w opiece nad niepełnosprawnymi. Barbet osiąga wysokość 58-65 cm (samce), samice 53-61 cm, waży 17-28 kg, i żyje ok. 13-15 lat. Jego sierść jest średniej długości, odrobinę kręcona. Gęsta szata łatwo się filcuje, toteż co jakiś czas powinna być strzyżona. Najpopularniejszy jest barbet koloru czarnego, jednak zdarzają się szare, brązowe, brudnobiałe, także łaciate. Barbety to bardzo wesołe i skore do zabawy psy myśliwskie. Ich hypoalergiczna sierść sprawia, że są doskonałymi pieskami dla alergików. Barbet to także pies rodzinny - cierpliwy i zrównoważony, a co za tym idzie świetny dla dziecka. Barbet nigdy nie jest agresywny - jest to zaznaczone w standardzie rasy. Szkolenie Barbeta jest bardzo proste ze względu na jego dużą inteligencję i spryt. Barbety wymagają umiarkowanej ilości ruchu co powoduje, że nie są psami kłopotliwymi.
Źródło:www.wikipedia.pl    

Mastif neapolitański

Mastif neapolitański  – rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie mastifa (typ dogowaty), wyhodowana we Włoszech do walk z psami i jako pies stróżujący. Współcześnie jest użytkowany jako pies stróżujący, obronny i pies-towarzysz.
Niemiecki Klub Molosów prezentuje mastifa neapolitańskiego jako „prastarą rasę psów hodowaną w rejonach Wezuwiusza, przez tamtejszych chłopów”. Klub przyjmuje, że psy tej rasy są potomkami dawnych bojowych psów rzymskich. Prócz pełnienia funkcji psa bojowego, służyły także jako psy służbowe i pociągowe. Z określeniem „prastara rasa” polemizuje Hans Räber, wskazując na brak jakichkolwiek wcześniejszych wzmianek o tym psie u dawnych kynologów tj: Strebel, Beckmann, Shaw, czy Zimmermann, autor „Lexikon der Hundefreunde”. Po raz pierwszy mastif neapolitański zaistniał na wystawie psów w Mediolanie w 1914 roku. Zaprezentowano tam jednego psa o imieniu Drago, którego właściciel, Mario Monti, określał jako mastino italiano. W tym okresie nie istniał wzorzec psa określanego w ten sposób, chociaż sam Monti jak i Hauck (autor pozycji o rzadkich rasach psów) zaliczali psy z południowej części Włoch nazywane psami korsykańskimi jak i mastino napoletano do tzw. „psów rzeźnickich opisywanych już w 1550 roku”. Zastrzegali także, że psy te nie prezentują ujednoliconego typu. Planowa hodowla rozpoczęła się od 1947 roku. Duży pies o masywnej i krępej budowie, długości tułowia o 10% większej od wysokości w kłębie. Proporcje długości czaszki do długości kufy wynoszą 2:1.
Źródło:www.wikipedia.pl   

Welsh corgi pembroke

Welsh corgi pembroke – jedna z ras psów, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Typ jamnikowaty. Rasa wyhodowana w Walii, wywodzi się od psów Wikingów. Psy te wykorzystywane są jako psy pasterskie i zaganiające bydło. Coraz częściej są to psy towarzyszące. Przyjaźnie nastawione wobec ludzi, kontaktowe. Są pojętne i czujne. Pies rodzinny, skory do wspólnych zabaw oraz akceptujący dzieci. Średniej wielkości pies o krótkich nogach. W odróżnieniu od Cardigana uszy ma mniejsze i ruchliwe, także zaokrąglone.
Źródło:www.wikipedia.pl  

Amerykański staffordshire terrier

Amerykański staffordshire terrier (amstaf) – jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów w typie bull. Istnieją różne wersje dotyczące powstania rasy. Jedna z nich mówi, że rasa wywodzi się od bullterrierów, psów wyhodowanych do walki z bykami. AKC, a następnie FCI uznały rasę staffordshire terrier w 1936 roku. W 1972 roku nazwę zmieniono na american staffordshire terrier. American staffordshire terrier współcześnie jest wykorzystywany jako pies rodzinny. Zaliczany do psów obronnych. Jest dynamicznym, odważnym i energicznym zwierzęciem, stąd ma on dużą potrzebę ruchu. Jego żywotność bardzo przydaje się na wsi, gdzie oczyszcza on teren ze szkodników. Ułożenie tego silnego psa polega na podporządkowaniu go przewodnikowi od szczenięcia. Ma on skłonność do bójek ze względu na pierwotne przeznaczenie, toteż szczenięta należy od początku uczyć przyjaznych kontaktów z innymi psami. Amstaffy wymagają bliskiego kontaktu z właścicielem. W Polsce pojawił się niedawno, na początku lat 90. Mimo tego, w szybkim czasie zdobył dużą popularność, co spowodowało powstanie wielu hodowli, sprzedających psy nieposiadające rodowodów.
Źródło:www.wikipedia.pl  

Flat-coated retriver

Flat-coated retriever – jedna z ras psów, należąca do grupy psów aportujących, płochaczy i psów wodnych, zaklasyfikowana do sekcji psów aportujących. Typ wyżłowaty.
Flat-coated to pies inteligentny, bystry i bardzo przywiązany do człowieka. Szybko się uczy, ale dojrzewa później niż jego kuzyni. W stosunku do obcych psy tej rasy są ufne i nie nadają się na psy obronne. Z natury przyjacielski, w kontaktach z dziećmi jest delikatny i cierpliwy. Potrzebuje dużo ruchu i ciągłego zajęcia, jeśli nie zostanie to zaspokojone, może powodować u psa chęć zwrócenia na siebie uwagi domowników. Pies ten nie lubi przemocy i krzyku, a zwłaszcza samotności. Właściciel flata powinien być opanowany, spokojny i zrównoważony. Flatcoat nie powinien być twardo prowadzony, jest to pies o znikomej chęci do zdominowania członków rodziny, który potrzebuje ciepła i serdeczności ze strony właściciela. Podstawową funkcją jaką pełnił kiedyś, to udział w polowaniach, przede wszystkim jako pies aportujący. Potrafi też dobrze tropić i płoszyć. Psem do towarzystwa stał się później. Flat należy do psów odpornych, jednak występuje u niego dysplazja stawów łokciowych, biodrowych, zwichnięcie rzepki, choroby oczu i dość częste nowotwory. Potrzebuje wysokoenergetycznej karmy i starannego żywienia dostosowanego do trybu życia. Flat-coated retriever wymaga zapewnienia mu odpowiednio dużej dawki ruchu. Pielęgnacja sierści powinna być systematyczna i powinna obejmować przede wszystkim wyczesywanie włosa.
Źródło:www.wikipedia.pl    

Dog kanaryjski

Dog kanaryjski  – rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie mastifa, wyhodowana na Wyspach Kanaryjskich (Teneryfa i Gran Canaria) do stróżowania i pilnowania stad bydła oraz do walki z psami. Współcześnie jest trzymany jako pies pilnujący stad bydła i pies-towarzysz. Presa canario – dziś szeroko rozpoznawany również jako dogo canario, a w Polsce dog kanaryjski – to rasa bardzo stara. Pierwsze wzmianki o nich pojawiły się w dokumentach historycznych już kilka lat po podboju Wysp Kanaryjskich przez Hiszpanów. Przed podbojem Wyspy zamieszkiwał lud Guanchów. Posiadali oni swoje małe psy zwane przez nich „cancha”. W trakcie podbojów większość Guanchów zginęła, a pozostali zostali zasymilowani z hiszpańskimi najeźdźcami. Lud Guanchów przez wiele lat stawiał opór nie dając się podbić jednak ustąpił, gdy Hiszpanie użyli do walk swoich psów bojowych, mających później również udział w podboju Nowego Świata. Przywiezione psy z biegiem czasu zaczęły mieszać się z miejscowymi dzięki izolacji tworząc oddzielną populację, która z czasem stała się nową rasą. Liczne perypetie sprawiły, że stary perro de presa – zapomniany, zastępowany nowymi rasami i mieszany z nimi – powoli ginął z krajobrazu Wysp Kanaryjskich. W latach 70-tych XX wieku rasa na nowo odkryta w świadomości entuzjastów rasy została stopniowo zrekonstruowana. Przeprowadzano wywiady ze starymi hodowcami i ludźmi, którzy znali rasę w przeszłości, szukano po wsiach i miastach ostatnich jej przedstawicieli, na których można było zacząć pracę, stworzyć nowe linie i podwaliny dla rasy w dzisiejszym znaczeniu tego słowa. Wyhodowano również wiele krzyżówek z innymi rasami w celu ujednolicenia populacji i uzyskania szerszej puli genetycznej. Dog kanaryjski jest średniej wielkości molosem krzepkiej budowy, o harmonijnych proporcjach. Duża, masywna głowa, silne szczęki, ciemnobrązowe oczy. Ciało jest dłuższe niż wysokość w kłębie, o głębokiej i szerokiej klatce piersiowej, mocnym zadzie i dobrze kątowanych kończynach. Sprawia wrażenie stabilnego i bardzo mocnego. Psy tej rasy poruszają się z lekką nonszalancją, czasem sprawiają wrażenie dużych kotów w kłusie. Nawet te potężnie zbudowane potrafią często zadziwić lekkością.
Źródło:www.wikipedia.pl   

Pointer

Pointer – jedna z ras psów, należąca do grupy wyżłów, zaklasyfikowana do sekcji wyżłów brytyjskich i irlandzkich. Stanowi osobną podsekcję Pointerów. Typ wyżłowaty. Dokładne pochodzenie rasy nie jest znane. Wiadomo, że powstał w Wielkiej Brytanii. Pierwotnie używany do wystawiania zajęcy, które następnie były gonione przez charty lub do wystawiania ptactwa, które było płoszone przez płochacze i łowione w sieci. Pies o żywym usposobieniu, lubiący ruch i przestrzeń. Konsekwentnie wychowywany w miarę łatwy w prowadzeniu. Wyżeł o dużej pasji myśliwskiej, szybki i wytrzymały. Włos jest gładki, krótki, maść różnorodna (cytrynowa, czarna, pomarańczowa, wątrobiana – zwykle połączone z białym). Psy tej rasy wymagają regularnego ruchu na świeżym powietrzu. Od momentu wynalezienia broni palnej pointer jest używany do polowań jako wyżeł wielostronny. W Wielkiej Brytanii wystawia ptactwo w polu suchym, na terenie Europy kontynentalnej jest bardziej wszechstronny – wystawia i aportuje, także z wody.
Źródło:www.wikipedia.pl   

Bearded Collie

Bearded Collie - jedna z ras psów, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Rasa ta pochodzi ze Szkocji, gdzie była wykorzystywana do stróżowania i zaganiania stad owiec. Umaszczenie występuje różne (płowe, łupkowe, brunatne, piaskowe, błękitne, szare i brązowe), niedopuszczalna jest jedynie przewaga koloru białego.Podszerstek gęsty i wełnisty, szata zewnętrzna prosta, twarda, długa i szorstka. Psy tej rasy są bardzo inteligentne, wesołe, oddane właścicielowi i nieagresywne. Ze względu na ruchliwość psy tej rasy nadają się do uprawiania różnych dyscyplin sportowych takich jak agility czy flyball. Są wrażliwe na hałas oraz dość szczekliwe, źle znoszą samotność. Ze względu na swoją łagodną naturę bearded collie jest idealnym psem dla tych, którzy mają małe doświadczenie w wychowywaniu psa. Posiada dużą zdolność przystosowawczą dzięki czemu będzie się dobrze czuł zarówno w mieście, jak i na wsi. Wymaga wielu zabiegów pielęgnacyjnych. Sierść szczotkuje się parę razy w tygodniu, by uniknąć skołtunienia. Trzeba również usuwać nadmiar włosów między poduszkami palców i utrzymywać w czystości wnętrze ucha. Rasa ta jest mało podatna na choroby i niewybredna.
Źródło:www.wikipedia.pl   

Labrador retriever

Labrador retriever – jedna z ras psów, należąca do grupy psów aportujących, płochaczy i psów wodnych, zaklasyfikowana do sekcji psów aportujących.
Nazwa rasy pochodzi od półwyspu Labrador w Kanadzie (pomimo tego, iż psy te w rzeczywistości pochodzą z Nowej Fundlandii) oraz od angielskiego czasownika "to retrieve" (przynosić), co wiąże się z zadaniami, jakie spełniają w myślistwie. Podobnie jak nowofundland i landseer rasa pochodzi ze wschodnich wybrzeży Kanady. W XVIII wieku była wykorzystywana przez rybaków do pracy na kutrach (psy pomagały przy wyciąganiu sieci, aportowaniu przedmiotów, a nawet ratowaniu tonących). Nazywane były psami św. Jana Do Europy pierwsze psy tej rasy sprowadził w 1820 lord Malmesbury (błędnie nazywając je "psami z Labradoru"), który razem z synem rozpoczął ich hodowlę w Wielkiej Brytanii. Pod koniec XIX wieku rasa została zatwierdzona w Wielkiej Brytanii jako pies myśliwski. Trzeba zapewnić mu odpowiednią do jego potrzeb dawkę codziennego ruchu. Niespełnienie tego warunku prowadzi do otyłości powodującej choroby stawów, a także nadpobudliwości oraz przyczynia się do wielu niepożądanych zachowań. Psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia skrętu żołądka.
Źródło:www.wikipedia.pl  

Duży szwajcarski pies pasterski

Duży szwajcarski pies pasterski – jedna z ras psów należąca do grupy psów w typie pinczera i sznaucera, molosowatych, psów szwajcarskich pasterskich i ras innych. Zaklasyfikowana do sekcji szwajcarskich psów pasterskich. Jest to potomek dawnych wiejskich psów, które były wykorzystywane przez przydrożnych handlarzy do ciągnięcia wózków. Często spełniały również role psów zaganiających i podwórzowych w gospodarstwach rolników, masarzy i rzeźników. Na wystawie psów w 1908 roku w miejscowości Lagenthal, profesorowi Albertowi Heim zostały pokazane psy określane mianem "krótkowłosych berneńskich psów pasterskich". Profesor Heim uznał te psy za odrębną rasę, którą nazwał dużymi szwajcarskimi psami pasterskimi i przyczynił się do ich popularyzacji. Podczas II wojny światowej duży szwajcarski pies pasterski używany był jako pies meldunkowy i pociągowy ze względu na jego wrodzone do tego predyspozycje. Szata trójbarwna, tzw.tricolor - z przewagą czarnego na grzbiecie (płaszcz). Kończyny są podpalane, a pierś oraz kufa białe.Włos twardy i gęsty, zwarty i nie " sypiący się ".Są to przyjacielskie psy o łagodnym charakterze. Zawsze skory do zabawy, ale i zrównoważony. Wobec dzieci jest delikatny i nie jest bojaźliwy. Obecnie psy te zyskują na popularności będąc hodowane jako psy rodzinne. Cierpliwy pies towarzyszący, nadający się również na psa ratowniczego. Wykorzystywany jako stróż i pies pasterski.
Źródło:www.wikipedia.pl    

Bichon frise

Bichon frise - jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji Biszonów i ras pokrewnych. Według klasyfikacji FCI nie podlega próbom pracy i jest uznany jako rasa francusko-belgijska. Zgodnie z kalsyfikacją amerykańską, należy do grupy psów użytkowych.
Pod koniec średniowiecza był dobrze znany we Włoszech i Francji. Na Teneryfę został sprowadzony przez Hiszpanów. Współcześnie cieszy się popularnością m.in. w Stanach Zjednoczonych i w Wielkiej Brytanii jako pies rodzinny. Wyglądem jest zbliżony do swojego krewniaka biszona bolońskiego.Pielęgnacja wymaga gruntownego szczotkowania dwa razy w tygodniu oraz raz na miesiąc kąpieli. Końce spiralnie skręconych włosów podcina się do odpowiedniej formy.
Źródło:www.wikipedia.pl   

Bedlington Terrier

Bedlington terrier – jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów wysokonożnych. Bedlington terrier został wyhodowany w północnej Anglii, w Bedlington. Wzorzec określono w roku 1869 i prawie bez zmian obowiązuje dotychczas. W żyłach bedlingtonów krąży krew bullterierów, dandie dinmont terierów, szorstkowłosych terierów, a także innych ras. Był to pies o dobrych cechach myśliwskich, wykorzystywany w polowaniach na lisy, borsuki i wydry. Umaszczenie jest jednolite niebieskopopielate, niebieskie podpalane, wątrobiane lub piaskowe. Psy tej rasy są bardzo łagodne dla członków rodziny, ale wojownicze wobec innych psów, mają bardzo silny uchwyt szczęk. Są żywiołowe i mają potrzebę codziennego ruchu. Obecnie jest to pies towarzyszący i rodzinny. Włos powinien być systematycznie i fachowo pielęgnowany oraz strzyżony.
Źródło:www.wikipedia.pl  

Bloodhound

Bloodhound - Jedna z ras psów, należąca do grupy psów gończych, posokowców i ras pokrewnych, zaklasyfikowana do sekcji psów gończych. Znajduje się w podsekcji dużych psów gończych. Określenie "bloodhound" bierze się od niebywałej zdolności odnajdywania rannej zwierzyny po śladzie jej krwi. Ponieważ jeszcze chętniej tropią człowieka obecnie wykorzystywane są do poszukiwania zasypanych ludzi jako psy policyjne. Nazwa Bloodhound skojarzeniowo wskazuje na psa pracującego "na farbie", czyli idącego za śladami krwi rannej ofiary, jednak wcześniejsza nazwa angielska "blooded hound" oznaczała psa "czystej krwi". Fakt ten znajduje potwierdzenie w historii tej rasy. Współczesne Bloodhoundy są potomkami w głównej linii psów św. Huberta, które przez wiele stuleci były hodowane w klasztorze w Ardenach, całkowicie izolowane od możliwości krzyżowania się z innym psami. Psy św. Huberta bezpośrednio wywodziły się od dawnych gończych psów celtyckich, które opaci, jako zapaleni myśliwi objeli swoją opieką. Aktualnie FCI nie rozróżnia psów św. Huberta i Bloodhoundów, przyjęło dla nich jeden wzorzec, który opisuje psa głównie w typie angielskim. Istnieją przekazy piśmienne podające, że w XI wieku na Wyspach Brytyjskich istniały psy myśliwskie (bloodhoundy), które mieszano z psami przywiezionymi z kontynentu i wykorzystywano je jako niezrównanych tropicieli m.in. do pogoni za zbiegłymi więźniami. Tego typu psy posiadały głównie wyższe stany w społeczeństwie feudalnym.
Źródło:www.szarik.pl  

Australian Silky Terrier

Australian Silky Terrier - to jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów miniaturowych. Według wzorca nadaje się do łowienia szczurów, jednak w dzisiejszych czasach nie służy on już do polowania na żmije i szczury lecz stał się typową domową „maskotką” z zachowaniem cech Terriera. Rasa ta jest jeszcze stosunkowo rzadko spotykana w naszym kraju pomimo bardzo wielu jej walorów. Piesek ten został wyhodowany w XIX wieku a wzorzec jego ostatecznie ustalono dopiero w 1962r. Silky terrier jest psem obdarzonym niezwykle wesołym temperamentem, inteligentnym, uczuciowym i bezgranicznie oddanym swojemu właścicielowi. Nadto nie zatracił on instynktu psa myśliwskiego i uwielbia tępić gryzonie. Sierść, która mieni się wieloma kolorami (złotem, srebrem, czernią oraz błękitem) nie wymaga od właściciela kłopotliwej pielęgnacji i nie jest ona uciążliwa. Rasa ta jest również bardzo odporna na choroby oraz co ważne – długowieczna. Nie zrzuca sierści - polecana jest jako piesek dla osób z alergią. Australijski Jedwabisty Terrier nie jest psem hałaśliwym szczekając jedynie w sytuacjach tego wymagających, nie liczmy jednak na jego umiejętności obronne. Jest to piesek który nie przysparza problemów w wychowaniu, szybko przyswaja wiedzę jak również nie bywa on złośliwy. Włos winien być gładki, delikatny i błyszczący, jedwabisty w dotyku. Jego długość od tyłu uszu do nasady ogona powinna wynosić 13 do 15 cm, jednakże nie powinna krępować ruchów psa. Nie może być długiej sierści w dół od nadgarstków i stawów skokowych.
Źródło:www.szarik.pl  

Akbash

Akbash - to rasa tureckiego psa pasterskiego nieuznawana przez FCI. Nazwa pochodzi od zbitki słów języka tureckiego aka – biały i basza – głowa. Takie psy nazywane są w Turcji coban kopegi – psy pasterski  .Na teren dzisiejszej Turcji przybyły wraz z Grekami, kiedy w Azji Mniejszej tworzono kolonie greckie. Obecnie występuje na zachód od Ankary. Pochodzi od niego większość europejskich białych psów pasterskich takich jak węgierski kuvasz, słowacki czuvac, włoski marmeran oraz owczarek podhalański. Zainteresowali się swojego czasu tą rasą Amerykanie, bo psy te dobrze odganiały kojoty od stad owiec i bydła. Odważny i niezależny obrońca zwierząt hodowlanych potrafi bronić stad nawet przed niedźwiedziem. Rozdrażniony lub sprowokowany może być nieobliczalny, a tym samym niebezpieczny. Posiada silnie rozwinięty instynkt terytorialny. Wykorzystywany jest głównie w swojej ojczyźnie jako pies stróżująco-obronny. Szata jest koloru białego, niekiedy z kremowym nalotem. Sierść gęsta dwuwarstwowa z miękkim poszyciem, włos średnio długi prosty lub lekko falujący. Odmiana krótkowłosa jest bardzo rzadko spotykana.
Źródło:www.szarik.pl 

Owczarek szkocki długowłosy

Owczarek szkocki długowłosy - Rasa ta jak wskazuje nazwa pochodzi ze Szkocji, gdzie była używana od bardzo dawna. Na drodze wieloletnich krzyżowań i selekcji hodowlanych udało się uzyskać cechy podobne do tych jakie prezentuje obecny wzór rasy. Po raz pierwszy owczarka szkockiego zaprezentowano na oficjalnej wystawie psów rasowych w 1860 roku w Anglii. Psy nosiły wtedy szatę koloru czarnego lub czarno-białego. Na 1871 rok datuje się pojawienie i rozwój popularności śniadego umaszczenia. Pierwsze owczarki szkockie w Polsce pojawiły się w 1924 roku. Owczarki szkockie to psy z natury łagodne, życzliwe dla człowieka, nigdy agresywne. Wobec obcych nieufne. Bardzo energiczne, wesołe i skore do zabawy oraz pracy. Lubią dużą przestrzeń i dużo ruchu, ale aklimatyzują się również w mieszkaniach. Towarzyskie, nie mogą długo pozostawać w samotności. Bardzo inteligentne, szybko się uczą ale nie ulegają ślepemu podporządkowaniu. Szczególnie troszczą się o rodzinę opiekuna często traktując jej członków jak członków stada pasterskiego. Jego inteligencja oraz aktywność i chęć do pracy pozwala na użycie go do stróżowania, jako psa pasterskiego a także do towarzystwa. Jego szata jest odporna na niesprzyjające warunki i niskie temperatury. Szata długa i gęsta. Włosy okrywy mocne i twarde, podszerstek miękki, gęsty i puszysty. Grzywa obfita. Ogon gęsto owłosiony. Aby pies miał efektowną szatę wystarczy go dokładnie wyczesać raz na tydzień lub dwa. Ze względu na dużą aktywność, konieczne jest zapewnienie odpowiedniej dawki codziennego ruchu. Rasa zyskała dużą popularność dzięki książce i serii filmów "Lassie wróć".

Źródło:www.szarik.pl

Anatolian

Anatolian – jedna z ras psów, wg FCI zaklasyfikowana do Grupy II: "Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i rasy pokrewne", a w niej do Sekcji 2.2 (molosy w typie górskim). Według klasyfikacji FCI nie podlega próbom pracy.
Według niektórych autorów (m.in. Hansa Räbera) nazwa owczarka anatolijskiego odnosi się do grupy tureckich psów pasterskich, zbliżonych do siebie wyglądem i użytkowością. FCI uznało jeden wzorzec dla owczarka anatolijskiego. Psy takie jak: Sivas-Kangal, Karabasz czy Akbash ujęte są jako odmiany jednej rasy, co u niektórych kynologów i hodowców tureckich wywołało głosy sprzeciwu. Działania klubów zarówno w Stanach Zjednoczonych (Akbash Dog Association International - prowadzący księgę hodowlaną Akbashów) czy w Wielkiej Brytanii (Anatolian (Karabash) Dog Klub - posiada ustalony wzorzec Karabasza) zmierzają do traktowania tych odmian jako ras i zachowania ich odrębnych hodowli.Tureckie psy pasterskie cechuje lojalność wobec przewodnika. W większości są nieufne w stosunku do obcych i wymagają szkolenia w zakresie posłuszeństwa. Odporne są na surowe warunki klimatyczne. Hodowana w okolicach Sivas odmiana Kangal przez chłopów i wojsko wykorzystywana jest do stróżowania i obrony.
Coban köphegi, o silnym instynkcie terytorialnym broniły stad zwierząt hodowlanych i domostw przed wilkami oraz złodziejami.
Zasięg występowania Akbasha obejmuje tereny na zachód od Ankary i jest tam wykorzystywany jako typowy pies pasterski. Obecnie cieszy się największą popularnością w Stanach Zjednoczonych.
Źródło:www.wikipedia.pl